Ik heb echt een band opgebouwd met mijn verpleegkundige

“Tien jaar geleden was ik vaak heel erg moe. Bij inspanning, zoals op de fiets, begon ik helemaal te trillen. Achteraf gezien, maar dat wist ik toen nog niet, had ik op zo’n moment een hypo. Ik viel af en dronk steeds meer. Toen ik ’s avonds een keer in mijn bed plaste, zijn we de volgende dag naar de huisarts gegaan en moest ik urine inleveren. De dokter belde met de uitslag en vertelde er meteen bij dat ik waarschijnlijk diabetes had. Zo kwam ik in het Ommelander Ziekenhuis in Winschoten terecht met heel hoge bloedsuikerwaarden van 38 Mmol/l. Ik moest direct worden opgenomen en heb 11 dagen in het ziekenhuis gelegen.

Insuline spuiten
Als kind wist ik helemaal niet wat mijn ziekte, diabetes type 1, inhield. Daarom was ik die eerste tijd ook niet echt verdrietig, ik leerde in het ziekenhuis van een heel aardige kinderdiabetesverpleegkundige hoe ik vier keer per dag insuline moest spuiten. Iedereen was heel vriendelijk tegen mij. Mijn herinnering aan deze plotselinge opname is dan ook helemaal niet vervelend. Pas later begon ik me te realiseren wat het betekent om suikerziekte te hebben voor de rest van je leven.

In verzet

In mijn puberteit ging ik me steeds meer verzetten tegen de ziekte, ik accepteerde niet dat ik diabetes had. Op de middelbare school wil je niet anders zijn dan anderen, en insuline spuiten waar je klasgenoten bij zijn is niet leuk. Ze maakten soms heel vervelende opmerkingen, ook omdat ze het niet begrepen. Mijn gemiddelde bloedsuikerwaarden gingen omhoog doordat ik de ziekte verwaarloosde en ik moest in 2015 opnieuw een week worden opgenomen. Ik leerde toen koolhydraten te tellen, iets waar ik helemaal geen zin in had. Gelukkig kon ik in het ziekenhuis ook praten met een psycholoog, dat luchtte mij wel op! Inmiddels kan ik beter omgaan met mijn diabetes, en heb ik de laatste jaren een insulinepomp. Die geeft veel meer vrijheid, dus dat is geweldig!

Goede zorg

Al die tijd dat ik vier keer per jaar in het Ommelander Ziekenhuis kom, en nu dus nog steeds, heb ik dezelfde verpleegkundige gehad. Dat vind ik heel fijn, ik heb echt een band met haar opgebouwd. Ik zeg wel eens: als zij ergens anders heen gaat, dan ga ik met haar mee... Dat zegt genoeg over hoe goed de zorg mij altijd is bevallen! Ook met de kinderarts waar ik tot mijn 18^e kwam, kon ik heel goed opschieten. De zorgverleners van het diabetesteam hebben altijd veel geduld met mij gehad. Ze zien je niet alleen als patiënt met suikerziekte, maar tonen altijd interesse in hoe het met mij als persoon gaat. Dat vind ik heel belangrijk.

Instagram

Afgelopen zomer heb ik een Instagram account gemaakt voor jongvolwassenen , tieners en kinderen met diabetes type 1, waar ik mijn leven met diabetes op deel: _ typeonesamantha. Zodat andere jongeren herkenning zien en hun hart kunnen luchten. Wat ik leuk vind is dat ook jonge kinderen mij hier één-op-één vragen stellen. En ik heb via deze diabetes community contact gekregen met een meisje dat op de Pabo zit, toevallig de opleiding die ik na mijn huidige school ook graag wil doen. Met haar praat ik dus over veel meer dan alleen onze diabetes!”