'Mensen vertellen hun hele verhaal in 2 minuten'

“Oh, wat een service!”, klinkt het verbaasd uit de mond van een oudere dame als ze uit haar auto stapt en het pendelbusje klaar ziet staan. Chauffeur Eise Smid houdt de deur voor haar open en monter stapt ze in voor het ritje vanaf het parkeerterrein naar de hoofdingang. Vlot zoeft het elektrische busje over de klinkerweg, terwijl Smid de omgeving afspeurt naar extra ‘klanten’. “Het is een kwestie van goed opletten, je ziet meestal wel wie er graag wil meerijden”.

Eise Smid (69) is sinds de opening van het ziekenhuis in Scheemda chauffeur op het pendelbusje. De gepensioneerde schooldirecteur doet zijn werk met zichtbaar veel plezier. Samen met een tiental andere vrijwilligers verzorgt hij één dagdeel per week het vervoer van patiënten die iets minder goed ter been zijn. En van mensen die zich liever laten rijden dan door weer en wind naar de hoofdingang te moeten lopen. De diensten van Smid en zijn collega’s worden zeer gewaardeerd: “Je merkt echt dat mensen het fijn vinden dat ze mee kunnen rijden”, aldus de Winschoter. Hij ziet ook dat de parkeersituatie sterk is verbeterd: “Nu meer personeel achter het ziekenhuis parkeert, hoeven patiënten en bezoekers minder lang te zoeken naar een plekje voor hun auto”.

Gespannen

Als de chauffeur een bedankje krijgt nadat hij iemand pal voor de draaideur heeft afgeleverd, keert hij tevreden zijn busje. “Ik vind het erg leuk om te doen. Je merkt soms dat mensen een beetje gespannen zijn voor het ziekenhuisbezoek, maar 99% van de tijd heb je positief contact met de passagiers. Het komt voor dat mensen mij in de 2 minuten dat ze in het busje zitten, het hele verhaal vertellen over hun ziekte of waarom ze naar het ziekenhuis moeten”.

De chauffeurs rijden nu nog de hele dag kris kras over het parkeerterrein, uitkijkend naar mensen om te brengen of te halen. Het is de bedoeling dat over een tijdje een vaste route wordt gereden met een aantal opstapplaatsen, o.a. bij de nieuwe mindervaliden parkeerplaatsen. Zo wordt het pendelbusje nog herkenbaarder als vervoermiddel en kunnen mensen die er gebruik van willen maken op een vaste plek bij elkaar gaan staan.

Gastvrouw

Naast de groep chauffeurs zijn er nog zo’n 35 andere vrijwilligers actief voor het Ommelander Ziekenhuis. Tineke Dijksterhuis (70) en Iety Smid (69) zijn twee van hen; ze werken allebei een halve dag per week als gastvrouw en staan tegenwoordig vooral in de centrale ontvangsthal bij de aanmeldzuilen. Daar helpen ze de binnenkomende patiënten, die zich melden met hun identiteitsbewijs. “De overgang naar het nieuwe ziekenhuis is best soepel verlopen. Het aanmelden gaat hier natuurlijk anders, wij komen als vrijwilligers nu op minder plekken in het ziekenhuis en hebben weinig contact meer met het personeel. In het Lucas was het onze taak om mensen te ontvangen en naar de afdeling te begeleiden. Dat hoeft niet meer”, vertelt Iety. Al 22 jaar is zij vrijwilligster in het ziekenhuis, nog altijd tot volle tevredenheid. “Ik doe hiernaast nog meer vrijwilligerswerk, maar dit is het laatste wat ik opgeef als het ooit zou moeten”.

Andere taken

Ook haar collega Tineke is na liefst 35 jaar als ‘oudgediende’ onder de vrijwilligers nog steeds enthousiast over haar werk: “Dat moet ook wel, anders houd je het niet zo lang vol”, zegt ze. Er is veel veranderd in al die jaren, de gastvrouwen hadden vroeger andere taken en hielpen zelfs de patiënten bij de maaltijden. Die tijd is voorbij, maar Tineke is blij dat de vrijwilligers ondertussen hun draai weer hebben gevonden in het nieuwe ziekenhuis. “In het Lucas verspreidden wij lang geleden op vrijdagmiddag de leesportefeuille over de afdelingen en wachtkamers. Ik vind het leuk dat er nu ook weer vraag naar tijdschriften is en dat we dit sinds kort weer hebben opgepakt”.

De vrijwilligers zijn het erover eens dat een belangrijke voorwaarde om het werk goed te doen, is dat je graag wil omgaan met veel verschillende mensen. Eise Smid: “Dan is het mooi dat die omgang in de praktijk vrijwel altijd prima verloopt”. En gebeurt er onverhoopt iets waar een patiënt minder blij mee is, vult Iety aan, dan is daar altijd een oplossing voor: “Wij hebben een klachtenformulier, waar hier in het ziekenhuis ook echt wat mee gedaan wordt”.